Kledingmerk Loys.Laundry: obsessie voor mannenblazers en upcycling als norm

Al vanaf haar zesde liep ze in mannenblazers van haar vader en als student vulde ze haar kast met de mooiste exemplaren uit de kringloop. Je leest over de Amsterdamse Cedrique Loyson (27) van het kledingmerk Loys.Laundry. Vanuit haar passie voor duurzame kleding vermaakt ze tweedehands blazers tot unieke, genderneutrale en customizable stukken. Zo werd een droom van velen, haar realiteit: ze maakte van haar hobby haar werk. Hoe dat gelukt is? Door een onstilbare honger naar ‘vintage’ en een aaneensluiting van ontmoetingen en kansen die – in de woorden van de jonge ontwerper – “zo moesten zijn”. Maar je zou ook kunnen concluderen dat Loyson simpelweg knetterhard heeft gewerkt, enorm veel lef heeft getoond of de kunst der manifestatie – bewust of onbewust – vreselijk goed beheerst. Wij zochten de jonge ontwerper op in haar prachtige atelier aan de Keizersgracht in Amsterdam.

"Het kwam uit een stukje onzekerheid over mijn lichaam. Gooi er een blazer overheen en niemand ziet het – dat vond ik altijd al heel fijn.”

Mannenblazer-obsessie

“Ik heb echt een obsessie met blazers al sinds er kinderfoto’s van mij zijn. Ik wilde sowieso altijd mannenkleding aan en vond verkleden geweldig. Dan trok ik een blazer van mijn vader aan en deed ik zijn das om." Loyson was als klein meisje al creatief en was gefascineerd door hoe een blazer in elkaar zit: "De meerdere lagen, dubbele voeringen, verschillende materialen, knopen en stiksels". Maar naast haar voorkeur voor mannenkleding, de onschuldige verkleedpartijen en het uitzonderlijk vroege oog voor constructie, kent de voorkeur voor de oversized mannenblazer ook een diepere laag. “Het kwam uit een stukje onzekerheid over mijn lichaam, dat probleem was er al heel jong. Gooi er een blazer overheen en niemand ziet het – dat vond ik altijd al heel fijn.”

"Die cursus heeft me met mijn neus op de feiten gedrukt en zorgde voor een omslagpunt: ik stopte helemaal met fast fashion."

Vervuilende mode-industrie

Ondanks de passie voor mode begon Loyson aan de hogere hotelschool in Maastricht, waar ze weinig voor bleek te voelen. Toch maakte ze het “met bloed, zweet en tranen” af en ontwikkelde tegelijkertijd een sterke, specifieke interesse voor tweedehands kleding. Haar zus plantte het zaadje met haar studie ‘Future Planet Studies’. Elk weekend kwam ze thuis met feitjes over duurzaamheid, waardoor uiteindelijk het hele gezin een omslag maakte. Zo verdiepte Loyson zich in de vervuilende mode-industrie en startte ze nog tijdens haar scriptie met de cursus ‘Sustainable Fashion’ aan Akademie Vogue. “Ik wist er al wel redelijk veel vanaf, maar dit was voor mij echt een mega eyeopener. De mode-industrie is zó schadelijk. Die cursus heeft me met mijn neus op de feiten gedrukt en zorgde voor een omslagpunt: ik stopte helemaal met fast fashion. Vintage was destijds – in 2018 – nog niet zo’n ding. Ik voelde de behoefte om anderen te inspireren om op het gebied van mode te verduurzamen en om tweedehands mode de nieuwe norm te maken.” Maar Loyson bekent dat ze haar voorkeur voor tweedehands kleding niet uitsluitend aan het duurzaamheidsaspect kan toeschrijven. “De kledingstukken zelf vind ik ook veel leuker dan fast fashion. Ik kan er zoveel meer mijn eigen ei in kwijt, in plaats van dat je gewoon voorgeschoteld krijgt: dit is wat alle grote merken doen, dit is nu in de mode, wij maken het na en jullie gaan het allemaal dragen. En al moet ik drie uur zoeken naar iets leuks – dat zoeken zelf vind ik al zó leuk.”

Zware periode & stoppen met school

Met de cursus ‘Sustainable Fashion’ achter de rug, een duurzaamheidsmissie rijker en een onafgeronde scriptie moest Loyson een half jaar gedwongen stoppen met school. Ze ging door een zware periode waar ze liever niet verder op ingaat. Om toch iets omhanden te hebben en positieve energie te krijgen, kreeg ze het advies om zich op een hobby te storten. Hoewel ze meteen wist dat het iets met tweedehands kleding moest worden, viel het kwartje pas toen haar moeder haar een spiegel voorhield. “Ze zag me weer scrollen op een site voor tweedehands kleding en stelde me toen heel oprecht de vraag: ‘Waarom koop je zóveel? Ook al is het allemaal tweedehands – waarom zóveel?’ Dit vergeet ik nooit meer. Het was zó oprecht.” Het zette Loyson aan het denken en ze concludeerde al snel dat het haar vooral te doen was om het zoekproces, ofwel het ‘vintage hunten’. “Daarop zei mijn moeder: Waarom ga je dat dan niet voor anderen doen?” Zo kwam alles samen: Loyson kon zich op een hobby storten, anderen inspireren om tweedehands te dragen, ze ruimde haar groeiende overschot aan mannenblazers ermee op en kon haar creatieve ei kwijt in de branding en marketing. Loys.Laundry was geboren.

Een geluk bij een ongeluk

Vanaf dat moment volgden de ‘het-moest-zo-zijn-momenten’ zich in rap tempo op. Het begon met een mislukte masterinschrijving in 2021. “In een soort vlaag van verstandsverbijstering had ik me ingeschreven voor een master ‘Sales & Marketing’, waarvoor ik naar Barcelona verhuisde. Een geluk bij een ongeluk. Want de aanmelding bleek mislukt, maar ik wilde wel in Barcelona blijven.” Loyson besloot haar hart te volgen en schreef zich in voor ‘Fashion, Communicatie & Marketing’. Daar maakte de modestudent een volgende stap met Loys.Laundry dankzij de jaarlijkse kerstmarkt. “Kerstmarkt klinkt zo 'nerderig'”, lacht ze. Van de vele aanmeldingen, kwam Loys.Laundry als een van de weinige door de selectieprocedure. “Dat was het moment waarop ik mijn merknaam op de blazers wilde gaan zetten. Ik verkocht ze natuurlijk al wel onder de naam Loys.Laundry, maar liet ze nog in originele staat. Ik verkocht de blazers eigenlijk alleen door. Er móést dus iets mee gebeuren, maar ik kon niet naaien!”

“Ik zag een heel rare ruimte. Een meisje zat daar in haar eentje te naaien."

Raphaella Santana’s atelier

Loyson maakte een plan voor custom-made blazers en zocht in haar wijk naar een atelier om het naaiwerk uit te besteden. “Ik zag een heel rare ruimte. Een meisje zat daar in haar eentje te naaien. Het was één grote bende en zag er totaal niet uitnodigend uit, maar toch klopte ik op het raam.” Het bleek Raphaella Santana te zijn, waarvan de modestudent het gelijknamige merk kende vanwege de duurzaamheidsvisie. De Spaanse ontwerper zat middenin een verhuizing en zocht mensen met wie ze haar nieuwe atelier- en winkelruimte kon delen. Hoewel Loyson op dat moment in feite slechts een conceptueel plan had, blufte ze uit enthousiasme over haar ‘eigen kledingmerk’. “Ze merkte dat ik geïnteresseerd was en vroeg of ik een plekje wilde. Het zou een droom zijn die uitkwam, maar ik kon het niet betalen.” Tot Santana haar een week later opbelde: “Ze zei: Ik denk dat het zo heeft moeten zijn. Zou je niet alsnog een kleine ruimte willen voor 100 euro per maand?” Loyson wist niet wat ze hoorde: “Al gaf ze me alleen een kruk, dit wilde ik!”

Atelier in El Born

"Als een soort holbewoner zat ik op mijn kamer úren achter elkaar te naaien.”

Een naaimachine & online naaitutorials

Zo wist de ontwerper in spé nog zonder enige naai- en ontwerpervaring, een plekje in Santana’s atelier te bemachtigen. Nota bene in de wijk El Born – het bruisende, artistieke hart van Barcelona. “Maar wat ging ik daar doen?! Ik kon niks!”, lacht Loyson hardop. “Voor mijn verjaardag vroeg ik toen een naaimachine aan mijn ouders. Als een soort holbewoner zat ik op mijn kamer úren achter elkaar te naaien.” Ze zette haar eerste knoop, dook diep in de online wereld van naaitutorials, leerde zichzelf de kneepjes van het vak, struinde eindeloos markten af voor de mooiste tweedehands mannenblazers en bouwde aan het custom-made concept voor Loys.Laundry. “Ik maakte samples en hing ze met een aantal ‘plain’ blazers in het rek. Mensen kozen dan zelf een blazer die ze op basis van de samples konden customizen.”

Amsterdam Fashion Week

Na het afronden van haar master stond Loyson vorig jaar op een kruispunt in haar leven. Ze solliciteerde bij het wereldwijde designer-platform Farfetch in Londen, en op vakantie met haar ouders deelde ze haar ultieme droom: met haar eigen kledingmerk in de Vogue staan. “Dat werd zo’n ‘heel goed gesprek’, weet je wel. Vanuit mijn vader kwam er toen steeds meer begrip omdat hij zag dat ik het écht wilde.” Nog geen twee dagen later werd de jonge ontwerper gebeld voor Amsterdam Fashion Week (AFW). Wéér zo’n uitzonderlijke, bizarre kans: nadat ze eerst al zonder ervaring een atelierplek kreeg, werd ze nu nog vóór haar eerste officiële collectie uitgenodigd om te exposeren. “Dat was voor mij echt een teken. Dit wilde ik. Maar vond het wel doodeng! Ik heb toen een maand megahard gewerkt aan een collectie en ben de dag voordat het begon naar Nederland gevlogen.” Het idee voor de collectie ontstond door een stuk in de Vogue over body positivity, de maten in de mode-industrie en het accentueren van lichaamsdelen middels kleding. “Omdat ik daar altijd al mee bezig was en het een van de redenen was dat ik blazers zo fijn vond, werd ik extra naar dat artikel getrokken.” Geïnspireerd door het verhaal ging de ontwerper aan de slag met blazers die allemaal een ander lichaamsdeel accentueerden en op verschillende manieren te dragen waren.

“Ik ben heel creatief en chaotisch en Noa is dat totaal niet. Dat viel echt op."

Van ateliergenoot tot compagnon

Na de lancering op AFW ging het snel. Het idee van Farfetch werd van tafel geveegd en Loyson zette al haar zinnen op Loys.Laundry. Haar merk was in een stroomversnelling gekomen. Ze verhuisde terug naar Amsterdam, settelde in het prachtige atelier aan de Keizersgracht en vroeg haar ateliergenoot, Noa van der Drift, als compagnon. “Ik ben heel creatief en chaotisch en Noa is dat totaal niet. Dat viel echt op. Op een gegeven moment kwam ik uren en handen tekort in een dag en wilde ik er echt iemand bij.” Toen van der Drift stopte met haar eigen merk, hoefde Loyson dan ook niet lang na te denken: “Ik heb haar gevraagd en ze reageerde zo fijn: niet uit enthousiasme, maar heel overwogen. Dat vond ik zó nice. Ik had al wel wat rare dingen meegemaakt en dit was echt anders. We vulden allebei een document in over wat we wilden doen bij Loys. Het bleek precies het tegenovergestelde. Dat was weer zo’n moment van ‘het had zo moeten zijn dat jij in het atelier kwam’."

Verstelbare pantalons, gilets & jurken

De tweede collectie werd afgelopen donderdag gelanceerd. “Het is een extensie van wat we eerder gedaan hebben. Naast blazers zijn er nu ook pantalons en gilets. Alles is aanpasbaar en genderneutraal. De pantalons kan je passend maken met stieken, touwtjes of knopen: one size fits all!” De achterkant van de gilets vervangt Loyson door een verstelbaar touwenspel en ook de állergrootste blazers krijgen dit keer een tweede kans: ze zijn geupcycled tot jurkjes – ook weer in grootte verstelbaar. Nu de ambitieuze ontwerper merkt dat haar concept aanslaat, heeft ze haar ultieme doel verlegd: “Mijn allergrootste droom is om een wereldwijd gevestigd modemerk neer te zetten dat van tweedehands & upcycling uiteindelijk de nieuwe norm maakt.”

In de rubriek ‘GO SEE’ maak je kennis met inspirerende talenten uit de mode. Waar komt de passie voor mode vandaan? Hoe onderscheiden ze zich in de industrie? Hoe is hun carrière ooit gestart?